Гаўптман Орфайген выканаў свае службовыя абавязкі. Ён выходзіць з казармы. Ідзе дахаты. Асалапелыя сябры „салдацкае рады“ няўцямна глядзяць яму ўсьлед.
■
— Кляйн!
— Я, пане гаўптман!
— Закладай брычку, едзем да камандзіра дывізіі!
— Слухаю, пане гаўптман!
Рэжуць палазы сьнег. Гудуць бомбы… Сьнег, сьнег, сьнег… Усё навокал — белае, — дарога — лес… Ціха навокал… Толькі вецер сьвішча плаксіва…
Раптам —
Недзе далёка —
Стрэл…
— Кляйн, — ты чуў?
— Чуў, пане гаўптман…
— Відаць зноў браканьерства…
— Відаць, пане гаўптман…
— Гэтыя сяляне — ахвотнікі да паляваньня, хаця-б дазволу ня мелі. Орфайген замаўчаў.
— Кляйн, стой, — трымай коні!
— Тпррру! Тпррру!.. Слухаю, пане гаўптман.
За дрэвамі дзьве сялянскія постаці.
— Гэй, пане! — Пане! — Хадзі сюды!
Сяляне не разумеюць яго гутаркі, але яны разумеюць: гэта іх кліча нямецкі афіцэр… Падыходзяць.
