— Дзе вы стрэльбы падзелі?
Маўчаньне.
— Гэй, Кляйн, ты з Усходніх Прусаў, — пасрабуй папольску. Давай стрэльбы…
— Паночку, дальбожачкі, — адны сякеры, — гальля хацелі нарубаць, у печку палажыць няма нічога, — выбача…
Орфайген:
— Стрэльбы, трасца тваёй мацеры…
— Няма, паночку, ей-ей, няма…
Гаўптман Орфайген ня любіць, калі хто з ім жартуе. Рука ў гаўптмана Орфайгена моцная.
— Крак…
і селянін ляціць у сьнег… Двох зубоў — мэрам тая карова языком зьлізала…
Другі селянін стаў на калені і просіць, каб яму даравалі. Зноў мільгаціць гаўптманава рука. Селянін хістаецца, інстынктыўна неяк хапаецца за гаўптманаву руку, але траціць грунт пад нагамі, — і абодва ляцяць у канаву.
Гаўптман падымаецца першы і выхоплівае парабэлюм. Альфрэд саскоквае з фурманкі. Зубы моцна сьцяты. У руках — вінтоўка.
Блішчыць у паветры чорная сталь…
Стрэл…
Але нейкі нязвычайны, — падвойны…
Альфрэд Кляйн стаіць са стрэльбаю ў руцэ.
Яго абгортвае ледзьве прыкметны шызы дымок.
З-за хмары выплывае маладзік і асьвятляе пралесак.
