Раньне. Альфрэд Кляйн — ня можа ісьці на сход. Ён атрымаў назначэньне вартаўнічым для арэстнага памяшканьня…
Адзінаццатая… Пост Альфрэда Кляйна ўнутры каморкі з „асабліванебясьпечнымі“. У Альфрэда ў руках — стрэльба. А асабліва „небясьпечныя“ — „бальшавікі“ — сядзяць на нарах, насупіліся, кураць цыгаркі, вачыма ўтаропіліся ў падлогу. Альфрэд стаіць, стрэльба ў руках, унутры — абурэньне, узрушэньне, узьнятасьць, чаканьне, хваляваньне.
Дванаццатая. Узрушэньне дасягае апагэю. Альфрэд высоўвае праз дзьверы галаву ў калідор… Нікога…
— Чаго глядзіш? — пытаецца раптам панямецку адзін з арыштаваных…
— Так… Нудна нешта…
А на пляцы — мітынг, сход, натаўп, гоман буйлівы, прамовы…
Ва ўсіх у галаве — думка.
— Дахаты!..
— Дахаты!..
— Дахаты!..
Узыходзіць на трыбуну „сам“ рытмайстар Зінкель. Яму не даюць гаварыць:
— Далоў!.. Далоў!.. Далоў!..
… „Войскі з Украіны даўно ўжо прайшлі, а мы ўсё яшчэ тут, нямаведама, — чаго пільнуем, — гаворыць нейкі вусаты.
112
