… Хай прыходзяць тыя бальшавікі, — нас гэта не датыча, — дадае маленькі, чарнявенькі… … — Таварышы! Наш абавязак — дапамагчы сусьветнаму пролетарыяту… гаворыць высокі блакітнавокі салдат.
… — Мы хочам самавызначэньня нацый, а бальшавікі — супроць гэтага, — сіліцца растлумачыць нехта з начальства…
— Ня наша справа! гудзіць натаўп.
— Дахаты!..
— Дахаты!..
— Дахаты!..
Сход скончыўся а трэцяй гадзіне.
Рэзолюцыя прынята, вядома: „Дахаты!“..
Абрана новая салдацкая рада, — на чале высокі блакітнавокі і чорненькі Морыц. Афіцэры ўгаварваюць, мітусяцца, тэлефон нехта папсаваў — рытмайстар Зінкель са скуры лезе, звоніць, Маладэчна — не адклікаецца, заўзятае… Салдаты — мітусяцца, — пакуюць рэчы. Афіцэры — пакуюць таксама, прадаюць сваё і чужое. Чыгуначнікі рыхтуюць цягнікі. Станцыя поўная вайсковых. У паветра гудзеньне
— Дахаты!..
— Дахаты!..
— Дахаты!..
У астрозе — мітусіцца начальства. Вартаўнічае памяшканьне — пуста. Усе — разьбегліся. Рыхтуюцца ў дарогу. Міма каморы, дзе пост Альфрэда, прабягае сержант Леман.
