Стрэльба валіцца з рук. У вачох — рознакалёрныя кругі. Альфрэд падае на ўсходы ўсьлед за вінтоўкаю
… Бежжж… — Бжжжж… — Бжжжж… —
Нехта садзіць без памылкі.
… Бжжжж… Бжжжж… Бжжжж…
Па Францішканскай рушыцца атрад белых…
„Спартакаўскі“ кулямёт — маўчыць…
У доме — ля барыкады, у вакне — дзьве жанчыны:
— Глядзі, — едуць!
— А тут — усе мёртвыя…
— Не, — бач, гэты, ля ганку — варушыцца…
— Бач, бач — едуць…
— Слухай, — трэба ратаваць… Схаваем яго…
— Праўда… хутчэй… Бяжым…
На ганку — расчыняюцца дзьверы, і дзьве жанчыны ўцягваюць нейкае зьмярцьвелае цела.
Падымаюць. За ногі, за плечы. Усходцы. Кватэра.
— Ліза, — дзьверы ўнізе зачынены?
— Не!
— Бяжы хутчэй!..
Ліза зачыняе дзьверы і зноў бягом падымаецца па ўсходцах…
Кладуць раненага ў ложка.
— Цяпер — распрануць, і абмыць. Грэта, бяры ножніцы, разрэзвай яму мундзір!..
Але Грэта — нібы ня чуе. Маўчыць і пільна ўзіраецца ў зьмярцьвелы твар…
Маўчыць спартакаўскі кулямёт.
