■
Час ідзе, ідуць дні, ідуць тыдні.
Па вуліцах — ідуць трамваі, аўто, фурманкі, людзі, — рушыцца гаманлівы натаўп.
Барон Вэкс — шпацыруе па Альлеі Перамогі са сваёю новаю каханкаю, — опэрнаю сьпявачкаю — Фрэйляйн Бэкер…
Грымяць шасьцёркі на фабрыцы А. Э. Г. Пад зямлёю — стукаюць па рэйках колы цягніку мэтрополітэну. На рагу Фрыдрыхштрасэ стаіць, рукі за сьпінаю, традыцыйны шуцман. Усё — як сьлед, — усё як калісьці…
А на Францышканскай — на трэцім паверсе — у пакоі — сядзіць у крэсьле нейкі хворы. Ля яго на падлозе — дзяўчына, гадоў 22—23. Сядзіць… Густа падведзеныя бровы, кармазынавыя губы… А па шчаках — такіх белых, — крынічаць сьлёзы…
— Так, Альфрэд… Я сёньня еду… Разышліся наскія пуцявіны… Твая справа — фабрыка, а мая — вуліца… Я хацела толькі, каб ты ўсё ведаў…
Яна моцна сьціснула пальцамі ражок хусьцінкі.
Тупа ўтаропіліся вочы хворага некуды ўбок, — туды дзе на сьвежых шпалерах відаць было вялізную тлустую пляму.
— Ну, дык бывай, Фрэддзі… Бывай… Не памінай ліхам.
Дзяўчына ўстала і рашуча пашла да дзьвярэй.
З жахам пазірае на яе Альфэд.
