Гэта старонка не была вычытаная
■
Зноў вечар… Вее сівер, — вее і вые, плача, стогне, скрыгоча: зубамі, енчыць… і раптам — у злоснае мычэньне сіверу ўплятаецца нешта новае, чужое, жудаснаватае. Па горадзе — сіпатыя чуюцца, але моцныя, часам — надрыўныя галасы:
— Бэрлінэр Тагэблят!..
— Бэрлінэр Тагэблят!..
— Аўстрыя паслала Сэрбіі ультыматум!..
— Расія рыхтуецца да вайны!..
А жыцьцё — усё яшчэ ідзе — памалу, плыве ціхаю, павольнаю плыньню…
Раньне. Альфрэд Кляйн зьбіраецца ісьці на працу. Над сталом тоненькай блакітнай істужкаю ўецца пара ад кавы.
■
Раптам —
званок —
паштальён:
— Газэты сьвежыя, калі ласка…
Ціха, павольнаю плыньню цякло жыцьцё… Цякло…
І —
першы стрэл:
„Аўстрыякі бамбардуюць Белград!“
■
Шпандаў. Фабрычныя коміны. Сьвіст пары і лязгатаньне машын…
