— А?… Што?…
— Толькі пяць марак!..
Маслам наліліся мутныя падсьлепаватыя вочкі.
— А!.. Хадзем!..
■
Усё неяк ня верылася: не ўпяршыню тыя гутаркі. Ня першы ўжо раз: гаварылі, пісалі, спрачаліся.
Казалі, што хутка будзе.
Памыляліся, супакойваліся на нейкі час і зноў пачыналі спрачацца. Зноў казалі, што вось-вось будзе. Гэтак ішлі: дзень за днём, год за годам.
І раптам, аднойчы вечарам вестка: нямецкі ўрад паслаў Расіі ультыматум у 24 гадзіны дэмобілізавацца, а Францыі — у выпадку ўзброенага конфлікту абвясьціць нэўтралітэт…
Апоўдні —
На пляцы, ля кайзэравага палацу — натаўп.
Як і заўсёды: — як тыдзень, год, дзесяць, пяцьдзесят год назад.
Поўны пляц. Стаяць чагосьці чакаюць.
Дзінь-дон! Дзінь-дон! Дзінь-дон!..
Дванаццатая гадзіна…
Туп-топ; туп-топ; туп-топ; —
Нага ў нагу…
… Зьмена палацовае варты…
… Аддзел гвардыі… Усе ў золаце. Ня людзі, лялечкі завадныя…
