Трэба ісьці… Бывай!..
— Фрэддзінька!..
— Фрэддзі!..
— Фрэээ… дзіііі.
— Фрэээ…
— Ааааа…
— Пятая рота!..
— Да месца!..
— Шэраг —
падвой!..
— Крокам —
арш!..
І вось, — разам з усімі, —
Альфрэд Кляйн тупоча па вязкім асфальтавым бруку. … Б‘е барабан… Нешта бравурнае…
… Зграбныя шэрагі! —
… Нага ў нагу… Але — гэта яшчэ ня войска:
Барджэй — нейкая банда: усе яшчэ ў цівільным адзеньні… Ідуць, глядзяць проста, наперад, рэдка хто скосіць вока ўбок, туды, дзе натаўп…
А там… у натаўпе… яны… тыя, хто дарагі… любы… блізкі… Там — плач… усхліпваньні…
— Зграбныя шэрагі… Яны ідуць, нічога ня чуюць…
— Шротам тупоча барабан…
Станцыя: — „Бэрлін-Заходняя“. Пэрон… Цывільных няма… … Нехта жартуе:
— Дальбожачкі, бяз білету — упяршыню!..
… Вайсковыя цягнікі адыходзяць кожныя пяць хвілін…
