Вось адзін —
грузіцца…
… Начальнік станцыі — падае сыгнал… Сьвішча обэр…
■
… Вайсковы цягнік…
Праз адчыненае вакно чуецца сьпеў:
|
„Хадзі, дзяўчыначка, — |
Вось ён і папёр, — гэты самы цягнік, сьцюдзёны, дымлівы волат… Па рэйках лязгоча сталь, а з расчыненага вакна чуваць, як з дзесятак галасоў падхапіў пануры мотыў:
|
„ня плач дарэмна, — |
— Пятая рота!..
па вагонах!..
Зноў сьвісток. Гудзіць паравік… Альфрэд адчувае штуршок, цягнік пачынае мерна варушыцца…
— „Фрэддзі… Фрэддзінька!“.. — стаіць у вушах.
… Лязгоча сталь… хістаецца пад нагамі падлога…
… „У верасьні мае быць наша вясельле… Ці будзе яно?.. —
… А ў ваччу — бясковца- заплаканыя блакітныя вочкі:
… „— Фрэддзінька!..
… — Фрэддзі!..
— Фрээээ…
