Зрэзаная, расьпятая, разарваная, разрытая зямля.
У ёй — людзі… Мэрам тыя чарвячкі: такія мізэрныя нікчэмныя… Яны закапаліся глыбока ў траншэі, а зьверху, на паверхні — пекла. Рвуцца з усіх бакоў знарады, фантастычным казачным конікам стракоча кулямёт, суха вухкаюць гарматы, жабамі плююцца бомбакіды… Небасхіл — бясконца і бяз меры засьцілае дым, — французы завесаю маскуюць перасоўваньні сваіх войскаў… Недзе ўгары тарахціць пропэлер…
— Бум-бабах! — цяжка адказвае яму гармата…
— Чыя?
— Хто яе разьбярэ!..
— Так… Дык вось і вайна, — думае Альфрэд. — Вайна…
— Нічога… за тры-чатыры тыдні ўсіх не параб‘юць… Нехта застанецца… Можа я… А тады… О!.. Толькі-б зайсьці ў гэты распракляты Парыж… Тады-б усяму канец…
Раптам — каманда:
— Зьбірайся!..
… Ля ходу зносін цэлы натаўп…
— Куды?
— У атаку?..
— Не — зараз прыдуць нам на зьмену баварцы, а мы — у тыл…
… Шалее вайна… Рвуцца над галовамі шрапнэлі… Зусім нізка аэроплян „рэжа“ кулямётам… Б‘е барабан… Нешта бравурнае… Выйшлі з „лініі агня“, і
