■
… „Прышлі да нас казакі, а ўцячы мы не пасьпелі… Сапраўдныя дзікуны…
… Прычапіліся да таты, каб дастаў сала.
… Узялі ўсё… Вечарам прыйшлі зноў па сала.
… Сала ня было… Раззлаваліся страшэнна…
Засеклі… Матка, убачыўшы тату мёртвым — упала… думалі — самлела… Лекар сказаў, разрыў сэрца… Вільлі забіў аднага казака і ўцёк… Прычапіліся да мяне… п‘яныя… Нарэшце — я ўцякла… Дзе Вільлі--ня ве- даю…
Я ў Кэнігсбэрзе…
Твая сястра Ліза“…
З разарваным кувэртам у аднэй руцэ, з памятым лістом у другой, стаіць Альфрэд Кляйн…
Вачыма ўтаропіўся ў нейкі пункт на сьценцы, недзе высока, пад стольлю…
Маўчыць…
■
— Пэтэр, — што з ім?
— З кім?..
— З Кляйнам!..
— Га?..
— Ліст ён атрымаў…
— Дык чаго-ж пытаешся, — ці-ж не разумееш?..
— Хадзем… Эй, Кляйн!.. Хадзем, вып‘ем, братка!
Маўчаньне.
