Пойдзем, (Фрэддзі, даражэнькі, — чаго там!
(Фрэдзі… Фрэддзінка… гэта-ж яна… клікала так…)
— Ну, Фрэддзі, — хадзем… Эй, Франц, ці-ж ня бачыш, ён нічога ня чуе… бяры яго пад руку, вядзем…
■
… Труа Клю…
Разбураныя будынкі…
Пустыя сялянскія хаты…
Касьцятрупам глядзяць на пляцы папаленыя напоўразбураныя муры касьцёлу…
А побач — (на вайне ўсяк здараецца) — жыў кюрэ, — францускі ксёндз, і яго камяніца пустая, але цэлая…
Добрая камяніца… Прасторная. Цяпер тут — паходны шынок.
■
Пілі. Доўга пілі... Пілі шмат.
Не набгом (немцы ня любяць піць набгом). Не. Ма- ленечкімі глыткамі. Смачнае шампанскае ў скляпох сялян-вінаробаў!..
Пілі. Доўга пілі. Пілі шмат.
Больш за ўсіх — Альфрэд Кляйн.
Так хацелася ўпіцца, забыцца на ўсё, — дык не! Колькі ні піў, а думкі — сьвежыя, — яскравыя…
І толькі ўсё больш бордзым ройлам лётаюць яны ў мазгох. Круцяцца, быццам тыя жорны ў млыне.
І такія яскравыя, такія сьвежыя…
… Яскравыя да жудасьці…
