А за суседнім столікам:
— Браткі, — ведаеце? — Адольф — бяз вестак зьнік, — пэўна французы ў палон узялі…
— Чуў, чуў… А Эдуарду — паўгалавы адарвала… Сам бачыў…
— Так. Раўль — дык яму нічога: лекар нагу адцяў — жыў, і дахаты пэўна вернецца!..
Альфрэд, як у сьне, машынальна запіхвае руку ў кішэню…
— „Парттабака“, Цыгарачку закурыць“… Але замест яе старая газэпіна перагнутая акуратна, зложаная…
… Машынальна, як у сьне, быццам гэтага яму толькі і трэба, Альфрэд разгортвае яе. На першай старонцы, вялізнымі літарамі слова:
|
„ВАЙНА“! |
— Вайна — мурмоча Альфрэд, як v сьне.
— „Вайна“ — … —
— „В-а-й-н-а!..“
— …„Д‘ябал“! —
— „Вось, што гэта такое, — вайна!..“
І шпаркімі крокамі Альфрэд выходзіць з шынку на вольнае паветра…
— Што гэта з ім? Ці не звар‘яцеў часам? — пытаюцна за сусёднім столікам…
— Ат! — нейкі ліст сёньня атрымаў…
— А! — Ну, нічога, абыйдзецца…
