сьпяшалася, трэ‘ было пасьпець у краму перад яе адчыненьнем, каб не атрымаць вымовы ад гаспадара. Выгляд яе быў пануры і стомлены.
…А там, у краме — трэба мець вясёлы, ветлівы выгляд, — думала яна. Трэба здагадзіць купцом…
Гастрономічныя крамы ўжо адчынены.
Вось крама фірмы „Шмідт і Ко“…
…У вітрыне сёньня — вялізны чырвоны вараны омар…
Омары — не нормаваны продукт…
Яго можа купіць кожны, без усялікіх картак…
Але ён каштуе 10 марак фунт…
…А Грэтхэн атрымлівае 120 марак у месяц пэнсіі з якіх 40 трэба аддаць за кватэру.
— …Ах, каб гэта хоць бульбы якой пад‘есьці; думала Грэтхэн. Есьці-ж хочацца… і яна адварочваецца ад вітрыны, ідзе далей.
— …Есьці хочацца, — думала яна… — А тут трэба мець ветлівы выгляд…
…За канторкаю заўсёды стаіць гаспадар, пільна аглядае ўсю краму.
— Ветлівей з пакупцамі, паненачкі, — заўсёды гаворыць ён. — Ветлівей што-б ні здарылася… Больш вытраманасьці… інтарэсы фірмы перад усім… Ветлівей…
— …А гэтыя пузатыя мужчыны, — старыя бабылі, у важных сурдутах і цыліндрах…
Самыя галоўныя пакупцы…
Гаспадар перад імі лётае, круціцца, бы чорт пад крапідлам…
З імі трэба быць асабліва ветлівай…
