А яны што?
— …Для іх прадаўшчыца не чалавек, а так, жывёліна нейкая, — ці завадны аўтамат…
…Часам нахабства, паскудзтва ўсялякае гавораць… І з імі — ветлівей…
— Д'ябал…
…Каб хоць хутчэй тая вайна скончалыся…
…Вайна…
…Фрэддзінька мой… што з ім?..
Ці жывы ён яшчэ?.. Мо‘ забіты?..
■
У часе абедзенага перапынку Грэтхэн не хадзіла дахаты.
Яна ведала: у хаце ёсьць толькі невялікі акрайчык „к-к-хлеба“ — (гэтага сурогату, у якім жмакаў больш як мукі) ды штучкі з чатыры бульбіны.
Яна сказала цётачцы Элізабэт, каб тая папалуднавала сама, бо яна, Грэтхэн, запрошана на абед да падружкі…
Але яна ведала, ніхто яе не запрашаў, ніхто не запросіць, — ня тыя цяпер часы, каб хто запрашаў на полудзень…
Пасьля перапынку зноў, галодная, узялася за працу.
■
Барон фон-Вэск — обэр-лейтэнант, таксама мае водпуск на тыдзень.
Ён прыехаў пабачыцца з баронэсай-маткаю.
