Гэта — офіцыйна.
А неофіцыйна, — зразумела, — абрыдзела яму ў тым глухім провінцыяльным гарадку, у якім стаіць ягоны штаб… Трэба ўстрасянуцца, пажыць хоць крыху палюдзку…
Барон фон-Вэск сёньня апранецца ў цывільнае.
Форма страшэнна абрыдзела, а фрак гэтак ідзе яму да твару.
О, сёньня барон Вэск мае намер весела правесьці час… Ён папраезьдзіць па тэатрах, па кафэ, па шантанах…
Толькі — барону патрэбны новы гальштук.
…Ага! Вось галянтарэйная крама…
■
На баронавым твары застыла самаздаваленьне. З пагардлівай усьмешкай агледзеў ён усю краму.
— Ага! — Вунь прыгожанькая якая прадаўшчыца, — падумаў ён.
Падышоў да Грэтхэн.
— Дайце мне гальштук.
— Калі ласка, паночку.
Рукою ў белых замшавых пальчатках перабірае барон раскіданы па прылаўку тавар.
— Што?.. Гэта?..
— Дрэнь!..
Узіраецца ў прадаўшчыцу, падміргвае вокам, усьміхаецца…
