— Дайце мне, фрэйляйн, нешта такое-ж прыгожанькае, як ваша ўласная шыйка!
Якое нахабства, — думае Грэтхэн. Але прыпамінае, што трэба быць ветлівей.
— Гэты нікуды ня варты, — грэбліва кідае барон, і зноў усьміхаецца.
— Каб гэта можна было-б заместа гальштука абкруціць сваю шыю вашымі ручаняткамі!..
Грэтхэн з жахам пазірае на яго. Круціцца ў гору даўгі вус „а ля Вільгэльм“.
— Можа гэтакі, паночку?.. — сарамліва пытае дзяўчына. А ў самой у галаве: — Ах, каб хутчэй гэта скончылася… Немагчыма… Есьці хочацца…
А барон увесь час узіраецца ў яе і думае: — От халерка! — каб як-небудзь гэта… Рэдкі экзэмплярчык!.. — Ах, фрэйляйн, — каб гэта пазнаёміцца з вамі хоць крыху бліжэй, я згодзен адкупіць усе гальштукі, якія вы мне запрапануеце…
Дзяўчына з жахам пазірае на яго.
… Сволач, — думае яна. — Хаця… Ці-ж ня ўсёроўна?..
Маўчыць.
Думае.
Дастае яшчэ адну скрыначку.
— Можа вось гэты вам да спадобы?
— Вось гэты я вазьму, — ён прыгожы, але ён — нішто супроць вас, фрэйляйн…
— Загарнуць?
— Калі ласка… Але толькі, мо‘ загарнулі-б вы і самую сябе ў дадатак.
