у танцгаўзах, у отэлях і ў танных мэбляваных пакоях… Увесь?..
Не!..
Старэнькая цётачка (такая старэнькая: гадоў шэсьцьдзесят, ці мо‘ больш) — яна ў хаце, яна мерзьне, яна плача, яна адзінокая…
■
…Зноў запальваецца і гасьне слова „Кукіроль“ на будынку Дзяржаўнага банку, зноў зьмяняецца яно півам „Эрзац-Мюнхэн“… Зноў дзіка равучы, пралятае міма нейкае аўто; пралятае, але ня так, як тады: яно не зьнікае, яно затрымліваецца, спыняецца…
Вось яно стаіць ля ганку „Паляс-Отэлю“…
Ноч.
Раньне.
Сьцюжа.
Туман.
Сьлізка.
Сьпіць Бэрлін. Сьпіць…
Сьпі спакойна, — горад фабрычных комінаў і Алеі Перамогі, — горад Бісмарка і Карла Лібкнэхта, — горад калек, дзяцей, жанчын, вайсковых і прахвостаў!
Сьпі спакойна!..
■
Сьцюжа… Коўзка… Туман… Сузмрок…
Яшчэ гараць на будынку Рэйхсбанку каляровыя лямпкі электро-рэклям… Раскідваюць яшчэ сваё
