цьмянае сьвятло вулічныя ліхтары. Мокры асфальт, як люстра, адбівае срэбра праменьняў.
Сьціх Бэрлін.
Ня чуваць больш грукату і тупату, ня відаць шпаркіх аўто; калі-ні-калі прастукае коламі па рэйках амаль пусты дзяжурны трам, ды рэдкія адзінокія крокі выпадковага начнога прахожага рэхам аддадуцца ў бязьлюдным завулку…
Сьвітаньне…
Бялесы туман глытае цьмяныя праменьні ліхтароў. У далячыні грукаціць першая фурманка…
І раптам — тухнуць ліхтары, зьнікае сьвятловая рэкляма…
Раніца пачынае гудзець тысячамі фабрычных гудкоў.
Адчыняюцца бакалейныя, гастрономічныя, колёніяльныя крамы…
Вуліцы зноў пачынаюць поўніцца людзьмі.
Вось — гандляр штурхае сваю ручную каламажку з садавінай.
Вось зноў — ля пякарні — вырастае чарга людзей, пераважна жанчын: кожная імкнецца пасьпець атрымаць свае сто грам „к-к—хлеба“ (Keiserliches Kriegs-Brot).
Гудкі ня спыняюцца.
Па вуліцах тупоча тысячаногі натаўп рабочых, — сьпяшаюцца стаць на працу, (— прамысловасьць амаль ўся мілітарызавана, — за спазьненьне — суровая кара.
