Тая — (маладая дваццацідвохгадовая прыгожая дзяўчына) — апускае вочы, ружавее, успамінае, як учора раніцою цалаваў яе барон палка-палка, а потым… Не, баронэса, пан барон Вэск яшчэ ня прыйшоў, — адказвае яна і на сэрцы ў яе (хоць ведае, што няма ёй на што спадзявацца), робіцца неяк горка і крыўдна.
— Няма яго, сынка майго, — думае баронэса, — а ўжо-ж восьмая гадзіна… Нішто! Хай павесяліцца пасьля „фронту“!
— Эньні, загадайце, калі ласка, каб мне прынесьлі кубачак чорнае кавы…
■
А раньне гудзіць, зьвініць, грукаціць, тупоча…
…Вось адчынілася піўная,-- насупроць яе, — пішчапапяровая крама… З крыкам ляціць газэтчык!
— Berliner Tagerblatt…
— Berliner Tagerblatt!..
— Ранішняе выданьне;..
Адчыняешца на рагу кнігарня… Насупроць яе — цэлы натоўп: служачыя галянтарэйнае крамы… Вось, з ключамі, падыходзіць гаспадар. Дзьверы расчыняюцца, рассоўваюцца жалезныя вакеніцы… Натаўп служачых уваходзіць у памяшканьне. Распранаюцца, займаюць свае месцы…
Адзінаццатая гадзіна.
У „Паляс-Отэлі“ — усё ўжо даўно заварушылася.
