Па калідоры другога паверху, па мяккіх каляровых дыванах лётаюць лёкаі, разносяць ранішнюю каву. Нейкі апрануты ў піжаму пузаты пан ля расчыненых дзьвярэй свайго нумару загадвае калідорнаму падрыхтаваць яму гарачую ванну.
Адчыняецца адзінаццаты пакой.
Выходзіць з яго сарамлівая дзявочая постаць.
Асьцярожна, каб не зьвярталі на яе ўвагу, праходзіць яна па калідоры, выходзіць на сходы.
А там, на пляцоўцы, між другім і першым паверхамі — кароткі зірк у люстра, і твар дзяўчыны заліваецца густой чырвонай фарбай.
— Я зусім не такая, — думае яна, — я стала нейкай іншай…
І раптоўны жах нечаканы сьціскае грудзі, спыняе дыханьне:
— Што скажа цётачка Элізабэт?..
Ля вялізарных шкляных дзьвярэй вэстыбюлю з застылым у ветлівай абыякасьці тварам стаіць швайцар, і Грэтхэн здаецца, што ў бяспалкіх ягоных вачох зіхціць вясёла-насьмешлівы, крыху пагардлівы агеньчык.
Яна зноў чырванее і, паскараючы крокі, моцна сьціскае ў руках свой тоненькі рыдыкульчык…
— Што скажа цётачка Элізабэт?.. Здагадаецца… Ат!
Хай будзе, як будзе!..
Грэтхэн ідзе па вуліцы.
Нэрвова кусае губы.
