Ля вітрыны загармістра — на вялізарным гадзіньніку заўважае: палова дванаццатае.
— Божачкі! А як-жа з маім гаспадаром?..
Яна паскарае крокі…
Вось і галянтарэйчая крама…
— Усё як даўней — пралятае ў яе галаве думка, — усё як даўней…
Яна адчыняе вялізарныя дзьверы і на хвіліну на шкле бачыць сваё адлюстраваньне.
— Божачкі!.. Я зусім не такая!. Ня тая!..
Уваходзіць.
І адразу бачыць:
За яе прылаўкам — другая, — Трудхэн яе таварышка. Грэта азіраецца ў замяшаньні.
Але тут міма прабягае заклапочаны гаспадар, і замяшаньне яшчэ больш павялічваецца.
Гаспадар спыняецца на хвіліну.
Жорсткі як заўсёды.
Рашуча суровы.
— Я хацела толькі сказаць, гэр Мінц…
— Вы можеце мне нічога не казаць, — бязьлітасна-цьвёрда адказвае той.
З хвіліну пазірае на яе зеленаватымі аганькамі вачэй.
— Такія працаўніцы мне не патрэбны! Можаце ісьці, куды хочаце.
Грэтхэн робіцца зусім чырвонай.
Нэрвова сьціскае пальцамі рыдыкуль.
— Я хацела толькі сказаць…
