— Фрэ… фрэ… фрэ… — ээ — дзінька, — ледзьве магла яна разабраць у Грэтхэнавым плачы.
— Нічога, мая любая… Усё на сьвеце здараецца… Ня варта плакаць… Заспакойцеся…
Але Грэтхэн плакала ўсё больш і больш.
Натаўп цікавых разрастаўся. Кола ля лаўкі ўсё больш звужвалася.
— Што з ёю? — пыталіся людзі, чаго яна плача?
— Чаго яна плача? — пытаўся пузаты нейкі, напэўна гандляр-каўбасьнік…
— Ат, аб Альфрэдзе нейкім плача! — тлумачыў другі, таксама відаць, крамнік.
— Пэўна любага на вайне забілі…
Хвіліны дзьве гаманілі людзі навакол дзяўчыны, а тады прышоў шуцман, пачаў разганяць натоўп:
— Ідзеце, ідзеце! Чаго скупіліся?.. Праходзьце!..
Цікаўныя адышлі на некалькі крокаў далей, але засталіся стаяць. Толькі што круг крыху раздаўся ў бакі…
— Ну, не знайшлі іншага месца плакаць! — жорстка зьвярнуўся шуцман да Грэтхэн. — Зьбіраеце тут толькі натаўп… Уставайце, паненка! Уставайце і ідзеце дахаты!
Грэтхэн паднялася. Стала. Закрыла твар рукамі.
— Ну, ну, ідзеце сабе да хаты!.. — не сунімаўся шуцман.
Падфарбаваная жанчына ўзяла Грэтхэн пад руку.
— Хадзем, любая мая фрэйляйн!. Ня варта плакаць!.. Хадзем, я вас праваджу… Дзе вы жывецё?..
