тое, каб узяць ці абараніць яе, — кроўю немцаў, расійцаў, аўстрыякаў, беларусаў, мад‘яраў, яўрэяў, украінцаў, татараў, палякаў, ліцьвіноў, армян, сібіракоў, грузінаў…
Час ідзе, ідзе вайна, ідуць бойкі.
Была Марна, Сэн-Кантэн, Рэймc.
Былі Остэродэ, Лык, Кэнігебэрг.
Прышла чарга Прушкова.
Варшава, надзьмушуўся, бы жаба, плюецца сотнямі тысяч сібіракоў, і немцы змушаны адступіць, адысьці на лінію Лодзь-Ловіч…
Тут — лінія акопаў. Тут — „свае“: немцы, аўстрыякі, палякі, мад‘яры, русіны, чэхі.
Там — „яны“, — — „чужыя“, — — ворагі“: расійцы, латышы палякі, беларусы, чэхі, русіны…
Пасярэдзіне, — мёртвы абшар між „гэтай“ і „таею“ лініяй…
Мёртвы абшар…
Мёртвы…
Нават пацукі — і тыя паўцякалі з гэтага „поля“, — поля, на якім расьце ня жыта, не пшаніца, не авёс; поле, на якім расьце сьмерць, — расьце і шырыцца, — шырыцца і расьце — усё затуляе сабою…
Рааьне…
Альфрэд Кляйн стаіць у акопе і са стрэльбай у руках, — чакае, ці ня прыкажа яму хто што-кольвек…
Раптам —
Загуло нешта.
Загуло нейкай асаблівай няўцямнай сырэнаю.
