Гэта старонка не была вычытаная
Загуло недзе далёка і, усё набываючы голас —
набліжаецца,
набліжаецна,
набліжаецца…
У-у-у-у-у-у — бах!
Недзе зусім блізка разарваўся набой.
Высокі слуп дыму.
Дожджык зямлі, пылу, каменьняў…
А потым — як звычайна:
— санітары,
— насілкі,
— усхліпваньні,
— стогны,
— енкі…
Альфрэд стаіць на сваім месцы.
Ён сьціснуў стрэльбу ў руках і моцна закусіўгубу:
— Нічога… Хутка скончыцца… Вось, толькі, будзе наступ…
■
Пасьля Марны было Сольдаў, — пасьля Сольдаў — Варшава…
Былі бязьмежныя роўнядзі Польшчы і Літвы…
Былі гарыстыя пясьніны Сэрбіі…
Было Остэродэ, — была Цэр-Планіна…
А потым?..
Потым — — тлум, мешаніна, блытаніна… Усё заскакала, замітусілася. Рэймс наскочыў на Ізонцо, а Вэрдэн на Коўну.
