Гэта старонка не была вычытаная
А да „вучастку“ шэрагам пад‘яжджаюць борздыя аўтомашыны.
Адна за аднэй.
Дапамога.
Зараз контр-атака.
— Гэй, — наперад!…
— Гох!…
… Гох!..
… Гох!…
Альфрэда падхапіў буйлівы тлумны натаўп.
Раптам, — у вушох адчайнае:
— Фрэддзінка!.. Фрэддзі!. Фрээээ… ааа!
■
Альфрэд адбіўся ад сваіх.
— Адстаў.
Вось ён ні-то бяжыць, ні-то ідзе, кульгаючы па полі. Навокал — стогн, енкі.
Альфрэд спатыкаецца аб нечы труп…
Азіраецца.
І —
кроў застывае ў жылах:
Побач, — кроках у дзесяці — нэгр, з нажом у зубах. У руках нешта накшталт драпянога абруча. Нахіляецца над трупам, бярэ нож, левай рукою хапае вуха мерцьвяка. Пад дзікі крык радасьці — адцятае вуха далучаецца да крывавае нізкі на драцяным ланцугу…
