Гэта старонка не была вычытаная
Альфрэд асалапелы… Першы рух:
— Забіць, яго, гада!..
Але згідна неяк…
— Ды: што-ж?.. Так!.. Тут няма жаднага патрыятызму!.. Французы плацяць ім за кожнае прынесенае вуха…
…Старая мароканская сыстэма…
■
— Альфрэд зноў у натаўпе.
— Вось той акоп, што былі пакінулі.
… Гох!…
— Гох!
— Гох!
Альфрэд ускочыў у акоп.
— Вось тое месца, дзе з гадзіну таму ён піў сваю ранішнюю каву з мармалядаю.
— Чорррт! — зноў зрываецца ў яго з языка…
Зноў пачынаецца гарматная страляніна.
Зноў пачынаецца звычайны, монотонны тупатлівы шал, што даўно страціў усю сваю дынамічнасьць.
— Альфрэд сядзіць у акопе, зьбірае думкі…
А ў вушох — зноў:
… „Фрэддзінька“!…
… „Фрэддзі“!…
… „Фрэээ“!..
І раптам — нейкі шалёны ўсхліп вырываецца з горла… —
