… „Мы перамаглі, — у Расіі рэволюцыя“…
І раптам, — з салдацкіх шэрагаў нейкі голас парушыў „тое“ — — старое:
„Хто гэта „мы“, пане гаўптман“?..
…Замяшаньне…
Уначы ў бліндажы, ня гледзячы на зморанасьць доўга не маглі заснуць, варочаліся на саломе і час-ад-часу пыталіся ў суседа:
— Пэтэр, ці Стэфан — чуеш, — можа і праўда, хуткі канец?..
— Адольф, як ты думаеш, ці хутка?..
Альфрэд Кляйн, таксама ўзрушаны, доўга ня мог заснуць і ляжаў на сьпіне з расплюшчанымі вачым:
… „Можа і сапраўды… тады — дахаты… тады — да Грэтхэн“…
Ад Грэтхэн лістоў даўно нешта няма.. Дзе яна?.. Што з ёю“?..
… „Можа і праўда — хутка, тады — дахаты“…
Вочы зьліпаюцца. Думкі блытаюцца.
Раптам —
„Фрэддзінька!.. Фрэддзі!.. Фрэ!..“
У Бэрліне, як і заўсёды, усімі колерамі спэктр гарыць сьвятловая рэкляма.
Як і заўсёды, вуліцы поўняцца галодным людам, як і заўсёды мітусяцца трамваі, аўтобусы, аўтомобілі, фурманкі.
Каля вітрын рэдакцыі вячэрняга „Абэндблята“, ня гледзячы на позны час — натаўп. Настрой узьняты,
