узрушаны, вясёлы; змучаныя, змораныя, галодныя, — пытаюць, ня вераць уласным вачом:
„Урад запрапанаваў хаўрусьнікам згоду“…
Праз пару дзён, — перад тэй самай-жа вітрынай зноў натаўп.
Толькі настрой — ужо ня той, настрой — прыдушаны. У вачох, у галасох жорсткая роспач.
Чытаюць:
… „Хаўрусьнікі ад згоды адмовіліся“…
… „Расійскі часовы ўрад ад згоды таксама адмовіўся“…
■
Заля опэры поўніцца цудоўнымі гукамі Вагнэра.
Бяз конца, бяз меры хараственныя мэлёдыі захапляюць сьвядомасьць, сіляцца прымусіць слухачоў забыцца на ўсё, што там, за мурамі гэтага будынку. У перапынку заля сьвеціцца тысячамі агнёў. Варушыцца ў партэры цэлае мора галоў, голых жаночых плеч, і бліскучых мужчынскіх пляшывых галоў:
На галёрцы, высока, пад самаю стольлю сямнаццацігадовыя дзяўчынкі.
— Як вернемся дахаты, Лізхэн, — што рабіць?.. Вячэраць сёньня няма чым…
Нічога, Грэтхэн, — ляжам адразу спаць, а ўраньні — падумаем…
У фойэ — буфэт і за столікам нейкая маладая прыгожая пані і другая, відаць, ужо пажылая.
