— Ах, фраў фон-Рэйцэль, гэтыя няшчасныя раненыя! Трэба будзе ў хуткім часе наладзіць яшчэ адну вечарыну на іх карысьць!..
— Што-ж, фраў Мюльлер, — я заўсёды гатова дапамагчы добрай справе… Тым больш, што на гэтых вечарынах так весела.
— Так, так… Трэба дапамагаць… Вось я ў гэтым месяцы дзьве кашулі сама сшыла, уласнымі рукамі і паслала нашым салдацікам…
— Ах, якая вы добрая!..
Фраў Мюльлер сарамліва ўсьміхаецца і патупляе вочкі да долу.
— А сем‘і нашых салдацікаў сапраўды бядуюць. Ведаеце, я тут была ў аднае жанчыны… Страх проста, — яна адна і чацьвёра дзетак… галадуюць, хлеба ў іх няма!..
— Так! так! Але вы ўявеце сабе, я была ў Вісіньгенаў, дык у іх за абедам хлеб!.. Бяз картак дастаюць!.. Чорт знае, што такое!..
— Што вы кажаце! А мы з мужам пастанавілі пакуль цягнецца гэтая вайна, — мы хлеба зусім ня будзем есьці. Трэба, ведаеце, экономію рабіць… Ну, дагаварыліся з адным гандляром — ён будзе на прысылаць штодня сьвежыя бісквіты…
■
— „Бэрлінэр Тагэблят!
— „Бэрлінэр Тагэблят!
— „Бэрлінэр Тагэблят!..“
