кулы, радкі і літары, весткі. Вось і ліпень месяц.
З кожным днём, здаецца, бліжэй і бліжэй перамога, — раптам — як той пярун сярод яснага неба:
„Расійцы перайшлі ў наступ“…
„Аўстрыяцкі фронт у Галіччыне прарваны“…
„Расійцы пагражаюць Львову“…
… Мэрам засароміліся, прыціхлі газэты. Мэрам хворы ў часе крызы, прыціх Бэрлін. Мэрам тыя пацукі, прыціхлі, кінулі гутаркі аб згодзе салдаты ў бліндажох на фронце…
… „398 полк ляндштурмістых перакінуць на ўсходні фронт“…
Зноў пабеглі тлумліваю чаргою: гадзіны, дні, ночы, цягнікі, чыгуначныя станцыі, тэлеграфныя слупы.
Зноў пабеглі гарады, вёскі, мястэчкі, масты, рэкі, горы, лагчыны, сенажаці, палі, лясы.
Зноў цягнік, вагон, зноў сьпевы пад грукатаньне
|
„Ня плач дзяўчыначка, — |
Вось і Баранавічы. Далей ісьці паходным парадкам…
— Куды? —
Эта знае толькі пан гаўптман, ды яшчэ некалькі асоб — — паны афіцэры.
На станцыі — буфэт.
