А там — ля лесу — мірна пасьвіўся статак. Мычэлі каровы, хадзілі па мураве. Маладыя бычкі, ня ў меру галянтныя, гульліва падбягалі да якой-кольвек прыгожанькай ялавачкі, —
Мууу! — Мууу!
Ялаўка сарамліва кідалася ў бок, а верны вартаўнік, жучка, заганяў яе назад, каб не адбілася ад статку… Ля беразьнячку, ля вогнішча на карчы сядзеў стары дзядулька-пастух, а хлапчук-падпасак ляжаў ніц і дзьмуў на сьвежасьпечаную гарачую бульбу.
■
Бэрлін.
Шпандаў.
Фабрыка электрычных прыладаў АЭГ.
Трышчаць, пяюць сваю песьню шасьцёркі.
Дзяцёнкам пакінутым плачуць прыводныя пасы.
Рупатліва тарахціць неспакойны дызэль.
Другая зьмена скончыла працаваць а палове шостай вечару.
Усё — такое звычайнае, знаёмае:
Ванны, душ. Гардэроба. Некалькі вялізарных заляў, абстаўленых лаўкамі і шапамі. У шапах — вопратка (на вытворчасьці спэцадзеньне). Альфрэд Кляйн мыецца ў ваньне, апранаецца ў „сваё“, выходзіць на вуліцу.
Побач „бір-гальле“. Піўная.
Душнае, накуранае паветра. У кутку — кадушкі з півам.
