Гэта старонка не была вычытаная
„Мір хатам, — вайна палацам“ — прагалашае ён, голасам поўным сілы і праканаласьці.
І натаўп —
раве, гудзе, стогне ў дружным крыку:
— Урра!..
— Гооох!…
— Гоох!..
— Урра!
Мітынг канчаецца пад спакойныя, але магутныя і ўсё захапляючыя гукі:
|
І словы гімну — нямецкія і расійскія — зьліваюцца ў адно, робяцца зразумелымі ўсім і кожнаму.
Раптам — ззаду, — з нямецкага боку нешта загуло, засьвістала…
Натаўп — застыў. Балючая няўцямнасьць на тварах…
Нехта крычыць: Знарад!
… Сухі трэск…
… Клуб дыму і агню…
… Трэскі, гальлё, каменьні, зямля…
— Уцякай!.. Нямецкая артылерыя!..
Альфрэд Кляйн, асалапелы, кінуўся наўцёк.
Па дарозе — спаткнуўся аб нейкі блакітна-шэры труп. Упаў. Падняўся. Зноў пабег.
