Альфрэд Кляйн — стаіць і чакае. Ён поўны рашучасьці. Няхай потым судзяць!.. Няхай расстрэл!.. Ён зробіць тое, што задумаў, чаго-б гэта яму ні каштавала…
Альфрэд уваходзіць у пакой гаўптмана.
Орфайген сядзіць у крэсьле. Схіліўся перад пісьмовым сталом.
Кляйн застыў у дзьвярох,
… Вось зараз… … Зараз… … Выхаплю з кішэні і… Альфрэд Кляйн азірае пакоі…
Раптам — хістаецца.
… За крэслам — сьцяна прапала некуды, — згінула, зьнікла, а заместа яе пляц, такі знаёмы, і бурлівы натаўп, бязладны… А ўперадзе, зараз-жа за крэслам яна, Грэтхэн… Яна працягвае да яго рукі…
Фрэддзінька!…
Фрэддзі!..
Фрэээ!..
Альфрэд робіць некалькі крокаў наперад, хістаецца, ледзьве ня падае…
— Кляйн, што з вамі?
… Зьнік пляц, зьнік натаўп, зьнікла яна…
Ля Альфрэда стаіць гаўптман Орфайген.
Падтрымлівае пад руку. Спачувальна ўзіраецца ў твар…
— Што з вамі?
— Нічога… пане… гаўптман… нездароў… выбачайце… ліст атрымаў…
