— І прыйшоў прасіць водпуск?.. Добра на два тыдні можна! Я загадаю, каб на заўтра ўсе паперы былі гатовы…
■
Мерна стукаюць колы цягніка…
Мільгацяць чужыя назвы станцый…
…. Слёнім… Вольковіск… Біялішток…
А далей — чаргою праносяцца свае — такія родныя: — Просткен, Торн, Шнайдэмюле, (Франкфурт-ам-Одэр…
І нарэшце —
„Бэрлін-Ост“; „Бэрлін Фрыдрыхштрасэ“; „Бэрлін-Вэст“; Бэрлін-Шпандаў“…
■
Моабіцкая вуліца…
Усё, як даўней: вось і дом той- шасьціпавярховы…
— Угору!..
… Вось і трэці паверх… Званок…
… Дзьверы расчыняюцца…
… Што гэта?.. Чужыя твары… Можа госьці?..
— Я да цётачкі Элізабэт!
— Яна тут больш ня жыве… З панадворку, мансарда, калі ласка…
Дзьверы зачыняюцца…
Панадворак… Цёмныя ўсходцы… шосты паверх…
… Яшчэ ўсходцы… ага! пэўна тут!..
Званка няма. Стукат.
