— Перамога бальшавікоў У Расіі.
— Новы ўрад выдаў маніфэст аб замірэньні!..
Вечар.
Дожджычак дробны. Туман. Змрокла сьвецяць вулічныя ліхтары. Блішчыць асфальт. Голадна. Сумна…
Альфрэд ідзе па вуліцы, нібы п‘яны. Думкі тлумна блытаюцца ў галаве. Думкі блытаюцца, мяшаюцца, наскакваюць адна на адну. У галаве — ці то вінэгрэт, ці то яешня нейкая. Ясна толькі адно: Няма… Няма яе… Няма…
— Бальшавіцкі ўрад у Расіі!.. — крычыць газэтчык.
— Дэкрэт аб замірэньні!..
— Бэрлінэр Тагеблят!..
— Дэкрэт аб замірэньні!..
… „Бальшавікі, што гэта? — А! — той, хто выступаўтады, перад Шмітам — той быў бальшавік… Шміт гаварыў пра іх „нашы“… Бальшавікі… замірэньне. — Ат!.. усе яны гавораць добра, пакуль улады ў свае рукі ня возьмуць… А тады — старыя песьні — абарона…
… „Няма яе… Няма…“
… „Вось, ідзі, абараняй, а што? Каго?“…
… Сіверным сьвістам пралятае аўтомобіль…
Нехта ўдвох. Дзяўчына нейкая кіруе.
Хто?
— Усёроўна… Абы канец…
… Бальшавікі…
І зноў:
Скрозь туман — скрозь змрочную вуліцу — гучыць ціхі, поўны жаху голас:
