Альфрэд салапее, — погляд, нібы звар‘яцелы, коўзаецца па ляжачым таварышу, потым у бок, кудысьці ўправа — назад, — і з усіх ног Альфрэд Кляйн пачынае бегчы — у бок „сваіх“…
— Браткі… Хутчэй… Санітараў… Насілкі…
— Куды, — што ты?..
— Звар‘яцеў?..
— Кіньце… хутчэй… санітараў… там…
Скончыўся выпадковы перапынак гарматы, — зноў запляваліся вогненым дажджом, абсыпаюць вучастак між акопаў…
Прайсьці „туды“ немагчыма…
Вечар.
Адольф Кляйн сядзіць у акопе, гарматы гохкаюць, рыюць абшары. Высунуць нос — немагчыма… Кляйн сядзіць і думае сваю думу…
— Рыхтуйцеся, хлопцы, ураньні ў наступ…
— „Наступ“ — чорт яго, — наступ…
і оаптам- сярод гарматнага грукату —
Альфрэд Кляйн чуе выразны енк:
— Ён!..
Альфрэд пачынае пільна ўслухвацца…
Нічога. Толькі шалёны скрогат артылерыі.
А ўначы — у бліндажы, — змораны Альфрэд сьпіць моцна, часта толькі прачынаецца. У сьне будзіць яго нейкі слабы голас: — Фрэддзі!.. Фрэддзінька!.. Застралі мяне!.. Забі!..
