чорны, з паголенай сіняй патыліцай і вусамі на голеным твары, блытаючыся ў кайданах і бразгочучы імі, падскочыў да яе і абняў яе.
— Ці не пазнала дружка? Хопіць моднічаць! — крыкнуў ён, выскальваючы зубы і бліскаючы вачыма, калі яна адпіхнула яго.
— Ты што, падлюга, робіш? — крыкнуў памочнік начальніка, падышоўшы ззаду.
Арыштант увесь скурчыўся і хутка адскочыў.
Памочнік-жа накінуўся на Маславу.
— Ты-ж чаго тут?
Маслава хацела сказаць, што яе прывялі з суда, але яна гэтак стамілася, што ленавалася гаварыць.
— З суда, ваша благароддзе, — сказаў старшы канвойны, выходзячы з-за арыштантаў і прыкладаючы руку да шапкі.
— Ну, і перадай старшаму. А гэта што за непарадак!
— Слухаю, ваша благароддзе.
— Сокалаў! Прыняць, — крыкнуў памочнік.
Старшы падышоў і сярдзіта штурхануў Маславу ў плячо, і, кіўнуўшы ёй галавой, павёў яе ў жаночы калідор. У жаночым калідоры яе ўсю абмацалі, абшукалі і, не знайшоўшы нічога (пачка папярос была засунута ў калач), упусцілі ў тую самую камеру, з якой яна вышла раніцою.
XXX
Камера, у якой сядзела Маслава, была доўгім пакоем, у 9 аршын даўжыні і 7 шырыні, з двума вокнамі. Аблезлая печка і нары з рассохлымі дошкамі займалі дзве трэці ўсёй прасторы. Пасярэдзіне, супроць дзвярэй, быў цёмны абраз з прылепленай да яго васковай свечкай і падвешаным да яго запыленым букетам імартэлек. За дзвярыма налева было пачарнелае месца падлогі, на якім стаяла смярдзючая кадка. Паверка толькі што прайшла, і жанчын ужо замкнулі нанач.
Усіх жыхарак гэтай камеры было пятнаццаць: дванаццаць жанчын і трое дзяцей.
