— А тое, што я хачу пайсці з ёю і… жаніцца з ёю, — вымавіў Нехлюдаў. І як заўсёды, як толькі ён загаварыў аб гэтым, слёзы выступілі яму на вочы.
— Але? Вось як! — сказаў пракурор. — Гэта сапраўды вельмі выключны выпадак. Вы, здаецца, гласны краснапёрскага земства? — запытаў пракурор, нібы ўспамінаючы, што ён чуў раней пра гэтага Нехлюдава, які цяпер заяўляў гэткае дзіўнае рашэнне.
— Прабачце, я не думаю, каб гэта мела сувязь з маёй просьбай, — успыхнуўшы, злосна адказаў Нехлюдаў.
— Канешне, не, — ледзь прыкметна ўсміхаючыся і зусім не замяшаўшыся, сказаў пракурор, — але ваша жаданне гэткае надзвычайнае і так выходзіць з звычайных форм…
— Што-ж, магу я атрымаць дазвол?
— Дазвол? Але, я зараз дам вам пропуск. Вам давядзецца пачакаць.
Ён падышоў да стала, сеў і пачаў пісаць.
— Калі ласка, прысядзьце.
Нехлюдаў стаяў.
Напісаўшы пропуск, пракурор перадаў запіску Нехлюдаву, з цікаўнасцю гледзячы на яго.
— Я яшчэ павінен заявіць, — сказаў Нехлюдаў, — што я не магу больш удзельнічаць у сесіі.
— Трэба, як вы ведаеце, выставіць уважлівыя прычыны перад судом.
— Прычыны тыя, што я лічу ўсякі суд не толькі некарысным, але і амаральным.
— Так-с, — сказаў пракурор усё з той-жа ледзь прыкметнай усмешкай, нібы паказваючы гэтай усмешкай тое, што гэткія заявы знаёмы яму і належаць да вядомага яму пацешнага разраду. — Так-с, але вы, напэўна, разумееце, што я, як пракурор суда, не магу згадзіцца з вамі. І таму раю вам заявіць аб гэтым на судзе, і суд разгледзіць вашу заяву і прызнае яе ўважлівай або няўважлівай, і ў апошнім выпадку дасць вам спагнанне. Звярніцеся ў суд.
— Я заявіў, і больш нікуды не пайду, — сярдзіта прагаварыў Нехлюдаў.
