Карабліха наліла ёй палову чашкі. Маслава выпіла, выцерлася і ў самым вясёлым настроі, паўтараючы сказаныя ёю словы: „для смеласці“, ківаючы галавой і ўсміхаючыся, пайшла за надзірацельніцай па калідоры.
XLVII
Нехлюдаў ужо даўно чакаў у сенцах.
Прыехаўшы ў астрог, ён пазваніў каля ўваходных дзвярэй і падаў дзяжурнаму надзірацелю дазвол пракурора.
— Вам каго?
— Бачыць арыштантку Маславу.
— Нельга цяпер: сматрыцель заняты.
— У канторы? — запытаў Нехлюдаў.
— Не, тут, у наведвальніцкай, — адказаў збянтэжаны, як здалося Нехлюдаву, надзірацель.
— Хіба сёння прымаюць?
— Не, асаблівая справа, — сказаў ён.
— Як-жа яго ўбачыць?
— Вось выйдуць, тады скажаце. Пачакайце.
У гэты час з бакавых дзвярэй вышаў з бліскучымі галунамі і ззяючым, глянцавітым тварам, з прасякнутымі тытуновым дымам вусамі, фельдфебель і сурова звярнуўся да надзірацеля:
— Навошта сюды пусцілі?.. У кантору…
— Мне сказалі, што сматрыцель тут, — сказаў Нехлюдаў, здзіўляючыся ад таго неспакою, які магчыма было заўважыць і ў фельдфебеля.
У гэты час унутраныя дзверы адчыніліся, і вышаў запацелы, распалены Петроў.
— Будзе памятаць, — вымавіў ён, звяртаючыся да фельдфебеля.
Фельдфебель паказаў вачыма на Нехлюдава, і Петроў замаўчаў, нахмурыўся і прайшоў у заднія дзверы.
„Хто будзе памятаць? Чаму яны ўсе гэтак збянтэжаны? Чаму фельдфебель зрабіў яму нейкі знак?“ думаў Нехлюдаў.
— Нельга тут чакаць, калі ласка — у кантору, — зноў звярнуўся фельдфебель да Нехлюдава, і Нехлюдаў ужо
