— Добры дзень, — сказала яна нараспеў і ўсміхаючыся і моцна, не гэтак, як той раз, паціснула яго руку.
— Я вось прывёз вам падпісаць прашэнне, — сказаў Нехлюдаў, крыху здзіўляючыся з таго жвавага выгляду, з якім яна сёння сустрэла яго. — Адвакат склаў прашэнне, і трэба падпісаць, і мы пашлем у Пецербург.
— Што-ж, можна і падпісаць. Усё можна, — сказала яна, жмурачы адно вока і ўсміхаючыся.
Нехлюдаў дастаў з кішэні складзены ліст і падышоў да стала.
— Можна тут падпісаць? — запытаў Нехлюдаў у сматрыцеля.
— Ідзі сюды, сядай, — сказаў сматрыцель, — вось табе і пяро. Пісьменная?
— Некалі ведала, — сказала яна і, усміхаючыся, паправіўшы спадніцу і рукаў кофты, села за стол, нязграбна ўзяла сваёй маленькай, энергічнай рукой пяро і, засмяяўшыся, азірнулася на Нехлюдава.
Ён паказаў ёй, што і дзе напісаць.
Старанна макаючы і абтрасаючы пяро, яна напісала сваё імя.
— Больш нічога не трэба? — запыталася яна, гледзячы то на Нехлюдава, то на сматрыцеля і кладучы пяро то на чарнільніцу, то на паперы.
— Мне трэба тое-сёе сказаць вам, — сказаў Нехлюдаў, узяўшы ў яе з рук пяро.
— Што-ж, скажыце, — сказала яна і раптам, нібы пра нешта задумалася ці захацела спаць, зрабілася сур‘ёзнай.
Сматрыцель устаў і вышаў, і Нехлюдаў астаўся з ёю сам-на-сам.
XLVIII
Надзірацель, які прывёў Маславу, прысеў на падаконнік. Для Нехлюдава надышла рашучая мінута. Ён, не перастаючы, папікаў сябе за тое, што пры першым спатканні не сказаў ёй галоўнага — таго, што ён мае намер ажаніцца з ёю, і цяпер цвёрда наважыўся сказаць ёй гэта. Яна сядзела з аднаго боку стала, Нехлюдаў сеў супроць яе з другога.
