— Што я хачу выправіць сваю віну, — прадаўжаў Нехлюдаў, — выправіць не словамі, а справай. Я парашыў ажаніцца з вамі.
Твар яе раптам выказаў сполах. Касыя вочы яе, спыніўшыся, глядзелі і не глядзелі на яго.
— Гэта яшчэ навошта спатрэбілася? — вымавіла яна, злосна хмурачыся.
— Я адчуваю, што я перад богам павінен зрабіць гэта.
— Якога яшчэ бога там знайшлі? Усё вы не тое гаворыце. Бога? Якога бога? Вось вы-б тады памяталі бога, — сказала яна і, адкрыўшы рот, спынілася.
Нехлюдаў толькі цяпер пачуў моцны пах віна з яе рота і зразумеў прычыну яе ўзбуджэння.
— Супакойцеся, — сказаў ён.
— Няма чаго мне супакойвацца. Ты думаеш, я п‘яная? Я і п‘яная, але памятаю, што кажу, — хутка загаварыла яна і ўся барвова пачырванела: — Я катаржная, б…, а вы пан, князь, і няма чаго табе са мной пэцкацца. Ідзі да сваіх князёўнаў, а мая цана — красненькая.
— Як-бы жорстка ты ні гаварыла, ты мне не можаш сказаць таго, што я адчуваю, — дрыжучы ўсім целам, ціха сказаў Нехлюдаў, — ні можаш сабе ўявіць, да якой ступені я адчуваю сваю віну перад табой!..
— Адчуваю віну… — злосна перадражніла яна. — Тады не адчуваў, а сунуў 100 рублёў. — Вось — твая цана…
— Ведаю, ведаю, але што-ж цяпер рабіць? — сказаў Нехлюдаў. — Цяпер я парашыў, што не пакіну цябе; што сказаў, тое зраблю.
— А я кажу, не зробіш! — вымавіла яна і голасна засмяялася.
— Кацюша! — пачаў ён, дакранаючыся да яе рукі.
— Ідзі ад мяне. Я катаржная, а ты князь, і няма чаго табе тут быць, — ускрыкнула яна, са змененым ад гневу выглядам, вырываючы ў яго руку. Ты мной хочаш выратавацца, — працягвала яна, стараючыся хутчэй выказаць усё, што ўзнялося ў яе душы. — Ты мной у гэтым жыцці цешыўся, мной-жа хочаш і на тым свеце выратавацца! Брыдкі ты мне, і акуляры твае, і тлустая, паганая ўся морда твая.
