— Ну вось замкнулі ў турме. Сядзім другі месяц, самі не ведаем, завошта.
— Праўда, гэта выпадкова, — сказаў памочнік сматрыцеля, — за бяспашпартнасць узялі гэтых людзей, і трэба было адаслаць іх у іхнюю губерню, а там турма згарэла, і губернскае кіраўніцтва паведаміла нас, каб не дасылаць да іх. Вось мы ўсіх з іншых губерняў разаслалі, а гэтых трымаем.
— Як, толькі таму? — запытаў Нехлюдаў, спыняючыся ў дзвярах.
Натоўп, чалавек 40, усе ў арыштанцкіх халатах, абкружыў Нехлюдава і памочніка. Адразу пачалі гаварыць неалькі галасоў. Памочнік спыніў.
— Гаварыце адзін хто-небудзь.
З усіх вылучыўся высокі прыстойны селянін, год пад пяцьдзесят. Ён растлумачыў Нехлюдаву, што іх усіх выслалі і пасадзілі ў турму за тое, што ў іх не было пашпартоў. Пашпарты-ж у іх былі, але толькі пратэрмінаваныя тыдні на два. Кожны год бывалі так пратэрмінаваны пашпарты, і нічога не спаганялі, а цяпер узялі ды вось другі месяц трымаюць тут, як злачынцаў.
— Мы ўсе па каменнай рабоце, усе адной арцелі. Кажуць, у губерні турма згарэла. Дык мы ў гэтым не вінаваты. Зрабіце боскую ласку.
Нехлюдаў слухаў і амаль не разумеў таго, што гаварыў стары прыстойны чалавек, таму што ўся ўвага яго была паглынута вялікай цёмнашэрай шматногай вошшу, якая паўзла паміж валасоў па шчацэ прыстойнага муляра.
— Як-жа гэтак? Няўжо толькі за гэта? — гаварыў Нехлюдаў, звяртаючыся да сматрыцеля.
— Але, начальства зрабіла памылку, іх-бы трэба паслаць на месца жыхарства, — гаварыў памочнік.
Толькі што сматрыцель скончыў, як з натоўпу вылучыўся маленькі чалавечак, таксама ў арыштанцкім халаце, пачаў, дзіўна крывячы ротам, гаварыць аб тым, што іх тут мучаць нізавошта.
— Горш сабак… — пачаў ён.
