— C‘est excellent[1] — гэта вафелькі, і лёгка. Падайце яшчэ сюды.
— Што-ж, хутка едзеце?
— Ды ўжо сёння апошні дзень. Таму мы і прыехалі.
— Такая цудоўная вясна, так хораша цяпер у вёсцы!
Місі ў капелюшы і нейкім цмяна-паласатым плацці, якое без складак ахоплівала яе тонкі стан, быццам яна радзілася ў гэтым плацці, была вельмі прыгожай. Яна пачырванела, убачыўшы Нехлюдава.
— А я думала, што вы паехалі, — сказала яна яму.
— Амаль паехаў, — сказаў Нехлюдаў. — Справы затрымліваюць. Я і сюды прыехаў па справе.
— Заязджайце да мамà. Яна вельмі хоча вас бачыць, — сказала яна і, адчуваючы, што яна хлусіць, і ён разумее гэта, пачырванела яшчэ больш.
— Бадай не паспею, — панура адказаў Нехлюдаў, стараючыся зрабіць выгляд, што не заўважыў, як яна пачырванела.
Місі сярдзіта нахмурылася, павяла плячыма і звярнулася да элегантнага афіцэра, які падхапіў у яе з рук пустую чашку, чапляючы шабляй за крэсла, мужна перанёс яе на другі стол.
— Вы павінны таксама афяраваць на прытулак.
— Але я і не адмаўляюся, але хачу зберагчы ўсю сваю шчодрасць да алегры. Там я выкажу сябе ўжо на ўсю сілу.
— Ну, глядзіце! — пачуўся яўна ненатуральна вясёлы голас.
Прыймовы дзень быў бліскучы, і Анна Ігнац‘еўна была ў захапленні.
— Мне Міка гаварыў, што вы заняты ў турмах. Я вельмі разумею гэта, — гаварыла яна Нехлюдаву. — Міка (гэта быў яе тоўсты муж, Масленнікаў) можа мець і іншыя недахопы, але вы ведзеце, які ён добры. Усе гэтыя няшчасныя зняволеныя — яго дзеці. Ён інакш не глядзіць на іх. Il est d‘une bonte…[2].
