нанні з худымі, зморшчанымі тварамі і выстаўленымі з-пад кафтанаў худымі лапаткамі мужыкоў.
— Вось князь хоча вам дабро зрабіць — зямлю аддаць, толькі вы таго не варты, — сказаў аконам.
— Як не варты, Васілій Карлыч, хіба мы табе не рабілі? Мы дужа здаволены паняй-нябожчыцай, царства нябеснае, і малады князь, дзякуй яму, нас не пакідае, — пачаў рыжаваты мужык-красамоўца.
— Я затым і склікаў вас, што хачу, калі вы жадаеце гэтага, аддаць вам усю зямлю, — вымавіў Нехлюдаў.
Мужыкі маўчалі, нібы не разумеючы ці не верачы.
— У якім, значыцца, сэнсе зямлю аддаць? — сказаў адзін, сярэдніх год, мужык у паддзёўцы.
— Аддаць вам у наймы, каб вы карысталіся за невялікую плату.
— Разлюбезная справа, — сказаў адзін дзед.
— Толькі-б пад сілу плацёж быў, — сказаў другі.
— Зямлю чаму не ўзяць!
— Нам справа прывычная, — зямлёй кормімся!
— Вам-жа спакайней, толькі ведай — атрымлівай грошы, а то грэху колькі! — пачуліся галасы.
— Грэх ад вас, — сказаў немец, — калі-б вы працавалі ды парадак трымалі…
— Нельга нашаму брату, Васілій Карлыч, — загаварыў востраносы худы дзед. — Ты кажаш, навошта каня пусціў у хлеб, а хто яго пускаў: я за цэльны дзень, а дзень, што год, намахаўся касою, мабыць заснуў у начным, а ён у цябе ў аўсах, а ты з мяне скуру лупіш.
— А вы-б парадак вялі.
— Добра табе казаць — парадак, — сіла наша не бярэ, — адказаў высокі чорнавалосы, скрозь валасаты, нестары мужык.
— Дык я казаў вам, абгарадзілі-б.
— А ты лесу дай, — ззаду заступіўся маленькі, убогі мужычок. — Я хацеў летась агарожу зрабіць, дык ты мяне
