— Чаго-ж яшчэ, забелім малачком, — сказала бабулька, пасміхаючыся і гледзячы на дзверы.
Дзверы былі адчынены, і ў сенцах было поўна народу; і хлопчыкі, дзяўчынкі, бабы з груднымі дзецьмі ціснуліся ў дзвярах, гледзячы, як дзіўны пан разглядае мужыцкую яду. Старая, відавочна, ганарылася сваім умельствам абыходзіцца з панам.
— Але, дрэннае, дрэннае, пане, жыццё наша, што казаць, — сказаў дзед. — Куды лезеце! — закрычаў ён на тых, што стаялі ў дзвярах.
— Ну, бывайце, — сказаў Нехлюдаў, адчуваючы збянтэжанасць і сорам, прычыну якіх ён не мог зразумець.
— Дзякуем вельмі, што завіталі да нас, — сказаў дзед.
У сенцах людзі, націснуўшы адзін на аднаго, прапусцілі яго, і ён вышаў на вуліцу і пайшоў угору па ёй. Услед за ім з сенцаў вышлі два босыя хлопчыкі: адзін, старэйшы, у бруднай, некалі белай кашулі, а другі — у благенькай абліняўшай ружовай. Нехлюдаў зірнуў на іх.
— А цяпер куды пойдзеш? — сказаў хлопчык у белай кашулі.
— Да Матруны Харынай, — сказаў ён. — Ведаеце?
Маленькі хлопчык у ружовай кашулі чамусьці сур‘ёзна засмяяўся, а старэйшы сур‘ёзна перапытаў:
— Якая Матруна? Старая яна?
— Але, старая.
— О-о, — працягла сказаў ён. — Гэта — Сямёніха, гэта ў канцы вёскі. Мы цябе правядзем. Гайда, Федзька, правядзем яго.
— А коні як?
— Ды нічога.
Федзька згадзіўся, і яны ўтрох пайшлі ўгору па вёсцы.
V
Нехлюдаву было лягчэй з хлопчыкамі, чым з дарослымі, і ён, ідучы, разгаварыўся з імі. Маленькі ў ружовай кашулі перастаў смяяцца і гаварыў гэтак-жа разумна і стала, і старэйшы.
