чацвярых. Соскі ім у роцікі панатыркае, яны і маўчаць, сардэчныя.
— Ну, дык што-ж?
— Ну, гэтак і Кацярынінага дзіцёнка павезла. Ды яшчэ тыдні са два ў сябе трымала. Ён і змарнеў у яе яшчэ дома.
— А добры быў дзіцёнак? — запытаў Нехлюдаў.
— Гэткі дзіцёначак, што трэба было лепей, ды няма як. Ну, увесь у цябе, — дадала бабулька, падміргваючы старым вокам.
— Чаго-ж ён змарнеў? Напэўна, дрэнна кармілі?
— Які там корм! Для блізіру толькі. Вядомая рэч, не сваё дзіцё. Абы давезці жывым. Расказвала, давезла толькі да Масквы, так у той час і памёр. Яна і пасведчанне прывезла, — усё як трэба. Разумная была жанчына.
Толькі і ўсяго мог даведацца Нехлюдаў пра свайго дзіцёнка.
VI
Ударыўшыся яшчэ раз галавой аб двое дзвярэй у хаце і ў сенцах, Нехлюдаў вышаў на вуліцу. Хлопчыкі: белы, дымчаты і ружовы чакалі яго. Яшчэ некалькі новых далучылася да іх. Чакалі і некалькі жанчын з груднымі дзецьмі, і сярод іх была і тая худая жанчына, якая лёгка трымала на руцэ бяскроўнага дзіцёнка ў шапачцы з ласкуцікаў. Дзіцёнак гэты ўвесь час дзіўна ўсміхаўся ўсім сваім старэчым тварыкам і ўсё варушыў напружана пакрыўленымі вялікімі пальцамі. Нехлюдаў ведаў, што гэта была ўсмешка пакуты. Ён запытаў, хто была гэта жанчына.
— Тая самая Аніс‘я, што я табе казаў, — адказаў старэйшы хлопчык.
Нехлюдаў звярнуўся да Аніс‘і.
— Як ты жывеш? — запытаў ён. — Чым харчуешся?
— Як жыву? Жабрачу, — сказала Аніс‘я і заплакала.
Старэчы-ж дзіцёнак увесь расплыўся ва ўсмешку, выгінаючы свае, як чарвячкі, тоненькія ножкі.
Нехлюдаў дастаў кашалёк і даў 10 рублёў жанчыне. Не паспеў ён зрабіць два крокі, як яго дагнала другая
