— Не ведаю, чаму для вас усёроўна, — сказаў ён. — Але для мяне сапраўды ўсёроўна: апраўдаюць вас ці не. — Я ва ўсякім выпадку гатоў зрабіць, што гаварыў, — сказаў ён рашуча.
Яна падняла галаву, і чорныя касаватыя вочы ўтаропіліся і на яго твары, і міма яго, і ўвесь твар яе асветліўся радасцю. Але яна сказала зусім не тое, што гаварылі яе вочы.
— Гэта вы дарэмна гаворыце, — сказала яна.
— Я гавару, каб вы ведалі.
— Пра гэта ўсё сказана, і гаварыць няма чаго, — сказала яна, ледзьве стрымліваючы ўсмешку.
У палаце нешта зашумелі. Пачуўся дзіцячы плач.
— Мяне клічуць, здаецца, — сказала яна, непакойна азіраючыся.
— Ну, дык бывайце, — сказаў ён.
Яна прыкінулася, што не заўважыла працягнутай рукі, не паціснуўшы яе, павярнулася і, намагаючыся схаваць сваю радасць, хуткімі крокамі пайшла па палосках калідора.
„Што ў ёй робіцца? Як яна думае. Як яна адчувае? Ці хоча яна выпрабаваць мяне або сапраўды не можа дараваць? Не можа яна сказаць усяго, што думае і адчувае, або не хоча?“ запытваў сябе Нехлюдаў і ніяк не мог адказаць сабе. Адно ён ведаў — гэта тое, што яна змянілася, і ў ёй ішла важная для яе душы змена, і гэта змена злучала яго не толькі з ёю, але і з тым, дзеля каго адбывалася гэта змена. І вось гэта злучэнне рабіла яго настрой радасна-ўзбуджаным і расчуленым.
Вярнуўшыся ў палату, дзе стаяла восем дзіцячых ложкаў, Маслава пачала па загаду сястры перасцілаць пасцель і, занадта далёка перахіліўшыся з прасціной, пакаўзнулася і ледзьве не ўпала. Хлопчык з абвязанай шыяй, які ачуньваў, гледзячы на яе, зарагатаў, і Маслава не магла ўжо больш стрымацца і, прысеўшы на ложак, гэтак голасна і спакусна засмяялася, што некалькі дзяцей таксама зарагаталі, і сястра сярдзіта крыкнула на яе.
— Чаго рагочаш? Думаеш, што ты там, дзе была? Ідзі па порцыі.
