Маслава замаўчала і, узяўшы пасуду, пайшла, куды яе пасылалі, але, пераглянуўшыся з абвязаным хлопчыкам, якому забаронена было смяяцца, зноў пырснула. Некалькі разоў на працягу дня, як толькі яна аставалася адна, Маслава вымала картачку з канверта і любавалася ёю; але толькі ўвечары пасля дзяжурства, астаўшыся адна ў пакоі, дзе яны спалі ўдвух з сядзелкай, Маслава зусім выняла з канверта фатаграфію і доўга нерухома, лашчачы вачыма кожную драбніцу і твараў, і адзенняў, і сходняў балкона, і кустоў, на фоне якіх вышлі сфатаграфаваныя твары яго і яе, і цётак, глядзела на злінялую, пажоўклую картачку і не магла налюбавацца асабліва сабою, сваім маладым, прыгожым тварам з кучаравымі вакол ілба валасамі. Яна так заглядзелася, што не заўважыла, як яе таварышка-сядзелка ўвайшла ў пакой.
— Гэта што-ж? Ён табе даў? — сказала тоўстая добрадушная сядзелка, нагінаючыся над фатаграфіяй. — Няўжо-ж гэта ты?
— А то хто-ж? — усміхаючыся, гледзячы на твар таварышкі, вымавіла Маслава.
— А гэта хто-ж? Ён самы? А гэта маці яго?
— Цётка. А хіба не пазнала-б? — спыталася Маслава.
— Дзе пазнаць! Ніколі не пазнала-б. Зусім увесь твар іншы. Бадай, дзесяць год пасля таго мінула.
— Не гады, а жыццё, — сказала Маслава, і раптам усё ажыўленне яе прайшло. Твар зрабіўся панурым, і маршчына ўрэзалася паміж броваў.
— Чаго-ж, жыццё там лёгкае, напэўна.
— Але, лёгкае, — паўтарыла Маслава, закрыўшы вочы і ківаючы галавой. — Горш як катарга.
— Чаму-ж?
— А таму-ж. З 8 вечара да 4 рання. Гэта кожны дзень.
— Дык чаму-ж не пакідаюць?
— І хочуць пакінуць, ды нельга. Ды што казаць! — вымавіла Маслава, ускочыла, кінула фатаграфію ў шуфлядку століка і, ледзьве стрымліваючы злыя слёзы, выбегла ў калідор, грукнуўшы дзвярыма. Гледзячы на фатаграфію, яна адчувала сябе такой, якой яна была знята на ёй, і марыла аб
